Thursday, July 10, 2008

အဆင္မေျပႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားမ်ား (၁)

ရွင္ဂြိ က ပြဲႀကိဳက္သလို ရုပ္ရွင္လဲ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒီေန ့ေတာ့ ၾကည့္မိတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားေတြ ထဲက စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္က်န္ေနခဲ့တဲ့ တျခားသူေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ ဇာတ္ကားေလး တစ္ခု အေၾကာင္း နဲ ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း ရလာတဲ့ ခံစားခ်က္ ကေလးမ်ားကို ေျပာျပပါရေစ။ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ကား က ‘An inconvenient truth’ အဆင္မေျပႏိုင္ေသာ အမွန္တရား တစ္ခု လို ့အဓိပၸါယ္ ရတဲ့ ဇာတ္ကားေလး ေပါ့။

အဲဒီရုပ္ရွင္ကားဟာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံ ဒုတိယ သမၼတေဟာင္း အယ္ဂိုး ရဲ ့ တင္ျပခ်က္ေတြကို စုစည္းထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားေလး တစ္ခုပါ၊ ၂၀၀၆ ဆန္းဒန္ ့ ရုပ္ရွင္ပြဲေတာ္မွာ စတင္ ျပသခဲ့ၿပီး ထိုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ထဲမွာ ဒီဗြီဒီ အေခြအေနနဲ ့ျဖန္ ့ ေ၀ခဲ့တာပါ။ ငါ အိပ္ေမာက်ေနရာမွ ႏိုးထဖို ့ လိုေနပီ ဆိုတဲ့သီခ်င္းအတြက္ အေကာင္းဆံုးသီခ်င္း၊ ရုပ္ရွင္ကားအတြက္က အေကာင္းဆံုး မွတ္တမ္းတင္ ဇာတ္ကား အေနနဲ ့ အကယ္ဒမီ ဆု ဆြတ္ခူးခဲ့ပါတယ္။ မစၥတာ အယ္ဂိုး ကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာဆိုင္ရာ ကမာၻ ့ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး လွဳပ္ရွားတဲ့ အဖြဲ ့နဲ ့ အတူ ပူးတြဲၿပီး ၂၀၀၇ အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆု ရခဲ့ပါတယ္။

ဇာတ္လမ္း စစခ်င္းမွာ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ သဘာ၀ ပါတ္၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္းေတြနဲ ့ ကမာၻေျမႀကီးမွာ ေအးခ်မ္း သာယာမွဳေတြနဲ ့ျပည့္ေနေပမဲ့ တစ္ခ်ဳိ ့ေျပာင္းလဲမွဳ ေတြကို သတိ မမူမိပဲ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္ခံစကားေျပာေလးနဲ ့ စတင္ဖြင့္သြားပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ ကမာၻ ေျမႀကီးကို အာကာသ မွ ျမင္ရပံုကို ျပရင္း လူသားေတြက ကမာၻေျမ အေပၚ စိတ္၀င္စားမွဳ ဘယ္လို တိုးတက္လာ တယ္ ဆိုတာ ကို အစပ်ဳိး လိုက္တယ္။







တဆက္ထဲမွာပဲ မစၥတာ အယ္လ္ဂိုး ရဲ ့ ၆ တန္းတုန္းက အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ က ေတာင္အေမရိက တိုက္ရဲ ့အေရွ ့ဖက္ ကမ္းရိုးတန္း အနားသတ္နဲ ့ အာဖရိကတိုက္ရဲ ့ အေနာက္ဖက္ ကမ္းရိုးတန္း (၂) ခု

ဆက္စပ္ေနသလားလို ့ေမးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားကို ျပက္ရယ္ ျပဳခဲ့တဲ့ဆရာ ဟာ လက္ရွိမွာ ရာထူးႀကီးႀကီး ေနရာ ေကာင္းေကာင္းရေနေပမဲ့ ေက်ာင္းသား ကေတာ့ ေဆးသမား အျဖစ္ နဲ ့ ဘာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မျဖစ္ပဲ ဘ၀ ကို အဆံုးသတ္သြားတာကို ႏိွဳင္းယွဥ္ ေျပာဆို သြားပါတယ္။ တကယ့္ကို စဥ္းစားစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ တစ္ခုပါ။
တကယ္တမ္း ေက်ာင္းသားငယ္ ေတြးထင္ထားတာ က အမွန္ျဖစ္ေနၿပီး ဆရာ ယူဆထားတဲ့ အယူအဆ ေဟာင္း က မွားေနတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ သက္ေသ ေတြ ရွိလာေပမဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေႏွာင္းခဲ့ပါၿပီ။ လူငယ္ေတြရဲ ့ ေတြးေခၚႏိုင္ စြမ္းအားကို သမားရိုးက် အယူအဆေဟာင္းနဲ ့ ပိတ္ဆို ့ တားဆီး ထားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မွဳ ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ (ကမာၻ ေျမႀကီး) ကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္မဲ့ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ဆံုးရွဳံးသြားတာကို အမွတ္မထင္ သင္ယူ လိုက္ရပါတယ္။ ရွင္ဂြမ္းဂြိ လဲ ကုိယ္ေတြ ့အျဖစ္အပ်က္နဲ ့ ျပန္ႏွဳိင္း ၾကည့္မိတယ္။

ရွင္ဂြိတို ့ ငယ္ငယ္က ဆရာ ဆရာမ ဆို သိပ္ေၾကာက္ရတာ။ လူႀကီး ေတြ မိဘေတြကို လဲ သိပ္ေၾကာက္ရတာပဲ။ လူႀကီးေျပာတာ အမွန္ပဲ။ ေမးခြန္း ထုတ္ရင္လဲ ဒီကေလး ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ သိပ္ေမးတာပဲ လို ့ အေျပာခံ ရတတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လူႀကီး ေျပာတာ အမွန္။ လူႀကီးကို ခံေျပာရင္ အာပဲ့တတ္တယ္...အစရွိတာေတြ ကို အျမဲၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကေလး ေတြ ရဲ ့ေတြးေခၚမွဳကို အားေပးတဲ့ မိသားစု ၀န္းက်င္ဆိုတာ သိပ္မရွိ လွပါဘူး။ အလိုလိုက္ခံထားရတဲ့ ကေလး အနည္းစုမွာပဲ ဒီ အခြင့္အေရး ရေန ပါတယ္။ (အေနာက္ ႏိုင္ငံက ကေလးေတြ က ပို အခြင့္အေရး ရပါတယ္။ လူမေၾကာက္ပဲ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိတာကို ပိုေတြ ့ ရပါတယ္။) ဒီ အေျခအေနရဲ ့ ေနာက္ကြယ္ မွာ ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ကေလး ေတြက ေတြးဖုိ ့ ၀န္ေလး လာပါတယ္။ ျပန္လွန္ ေမးခြန္း မထုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ လူႀကီး ေတြ ေျပာတာကို ျပန္လည္ မသံုးသပ္ေတာ့ပဲ လူႀကီးက ေျပာေနတာပဲ အမွန္ပဲ ျဖစ္မွာပါေပါ့ ဆိုတဲ့ အလြယ္တကူ လက္ခံလိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေတြ ပိုလာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မွာ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ကို အသံုးခ်တဲ့ အေလ့ အထ ကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားေတြးေခၚတဲ့ အေလ့ အထ မရွိသေလာက္ ေလ်ာ့က်လာတာေပါ့။ ဒီကေလးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာလဲ အထက္လူႀကီးစကားကို မွန္သည္ ျဖစ္ေစ မွားသည္ ျဖစ္ေစ ျပန္ ဆန္းစစ္မဲ့အစား နားေအးေအာင္ လက္ခံလိုက္ တာေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ လူႀကီးေတြဖက္က လဲ ျပန္လွန္ ေမးခြန္းထုတ္ တဲ့သူ မရွိေတာ့ ငါထင္တာ အမွန္ပါပဲဆိုၿပီး တဖက္သတ္ ယူဆခ်က္ ေတြေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္မွဳေတြ ပိုမ်ားႏုိင္တယ္ေလ။ ရွင္ဂြိတို ့ တိုင္းျပည္ကို တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္တဲ့ ေနရာမွာ ဒီအခ်က္ေတြကို သတိျပဳ ေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ျဖစ္ေနတာ တစ္ခု က ျပန္သံုးသပ္ ေ၀ဖန္တဲ့ ေအာက္လက္ ငယ္သားကို မႀကိဳက္ပဲ ဖိႏွိပ္တာမ်ဳိးေတြ လဲ ေနရာ အႏွံ ့ မွာရွိပါတယ္။ အထက္လူႀကီး နဲ ့ ေအာက္လက္ ငယ္သား အမွန္အမွား ျငင္းတဲ့အခါ အမ်ားစုက ႏွာေစးေနတယ္။ ဘာမီတြန္ ေသာက္ ေပ်ာက္တယ္ ေလကြယ္၊ ဘာမီတြန္ေလး မ်ား မရႏိုင္ ေတာ့ ဘူးလား။ နဲနဲ ေလး အသံေလးထြက္ၾကပါဦး။ အမွန္တရားကို အာဏာနဲ ့ဖိႏွိပ္လို ့ရတယ္တဲ့လား၊ အမွန္ကို မွန္တဲ့အတိုင္း မေျပာရဲေတာ့ဘူးလား။ ေျပာလို ့မျဖစ္ေတာ့ဘူးလား၊ အမွန္တရားဆိုတာ ဒီေလာက မွာ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ဒီအတိုင္းပဲ ေရစုန္ေမ်ာၾကမွာလား။

ရွင္ဂြိလဲ ေတြးမိေတြးရာေတြးလိုက္တာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတာင္ ဘယ္ေရာက္ သြားပါလိမ့္။ အဲအဲ ဟုတ္ပီ… အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ ့ မစၥတာ အယ္လ္ဂိုး ညႊန္းဆိုလိုက္တဲ့ ေရွး အဆိုအမိန္ ့ တစ္ခု က ‘ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ျပႆနာ ျဖစ္ေစတာက ကၽြန္ေတာ္တို ့မသိၾကလို ့ မဟုတ္ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေသေသခ်ာခ်ာသိတယ္ လို ့ထင္ထားတဲ့အခ်က္ေတြ က မွားယြင္းေနလို ့ပါ‘ တဲ့… အိုး ေကာင္းလိုက္တဲ့ စကား၊ ပညာရွိေတြမ်ား ေျပာတတ္လိုက္တာ။ အဲဒီလို အျဖစ္မ်ဳိး လက္ေတြ ့ ဘ၀ထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါ။ ရွင္ဂြိတို ့တိုင္းျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရး စီးပြားေရး ပညာေရးမွာ တိုးတက္မွဳတကယ္ရွိရဲ ့ လား။ ကဲကဲ..လြတ္လပ္ခြင့္မရွိတဲ့ သတင္းစာ မွာ ေရးထားတဲ့ ကေျမာက္ကေျခာက္ေတြကို ယံုၾကည္ၿပီး ဒါ အမွန္ပါ လို ့ ဆိုေနတဲ့ သူေတြေရ...ကိုယ္သိထားတာေလး ေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ မွန္ကန္ သလဲ၊ မ်က္စိေလး ဖြင့္ၾကည့္ဖုိ ့ လုိေနပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ခါ အထက္ လူႀကီး ေျပာသမွ် အမွန္ပါ လို ့ ဆိုေနတဲ့ သူေတြကိုလဲ မိမိတို ့ သိထားတာ ေလး ေတြ ကို လက္ေတြ ့နဲ ့ဘယ္ေလာက္အထိ ကိုက္ညီေနပါသလဲ ျပန္ဆန္းစစ္ဖို ့ အတြက္ သတိေပး ပါရေစ။

မစၥတာ အယ္ဂိုး က ေနာက္ထပ္ လြဲမွားေနတဲ့ အယူအဆ ကို ထပ္မံ ေျပာ သြား ပါတယ္။ ကမာၻႀကီး ပူေႏြးလာမွဳဟာ ေျပာသေလာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ကမာၻ ေျမႀကီး က အလြန္ႀကီးတဲ့အတြက္ ကမာၻ ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္လာတဲ့ ဒုကၡ ျပႆနာ ေတြကို ၾကာရွည္ခံစားရမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အယူအဆ မွားကို လူေတြ ထဲမွာ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ ကမာၻႀကီး ပူေႏြးလာမွဳနဲ ့ပါတ္သက္ၿပီး ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္ေပမဲ့ ရွင္ဂြိကလဲ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က အခ်ဳိ ့ ေသာ လူေတြကို ရြဲ ့ေျပာေနသလား လို ့ ထင္မိပါတယ္။ ဂြိတုိ ့ဆီ မွာလဲ အဲဒီလို္ လူေတြ ရွိေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ႀကီး မဆင္းရဲပါဘူး။ သယံဇာတ ေပါမွေပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒီအခုလို ျဖစ္ပ်က္ ေနတာကိုလဲ လူေတြ က စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေအာ္ေနတဲ့ သူေတြက ေအာ္ ေနတာပါလို ့ေျပာေနသံေတြကို ၾကားမိတဲ့ အတြက္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ကိုခ်ာပတ္တူး တို ့လို လူမ်ဳိးေတြေပါ့ေလ။ (တို ့ဗမာေတြ ဆင္းရဲ ေနတယ္ ဆိုတာ ေျပာသေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ႀကီး က သယံဇာတ အလြန္ေပါၾကြယ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒုကၡ ျပႆနာ ေတြကို ၾကာရွည္ ခံစားရမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ ေလ ဟတ္လား..) ကံေကာင္းလို ့ဘ၀ မွာ အဆင္ေျပေနေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြ ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ လာေရာက္တဲ့သူ ေတြ အထဲမွာ ျမန္မာျပည္က အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အရပ္၀တ္ ၀န္ထမ္းေတြ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ နီးပါး ႏိုင္ငံ့တာ၀န္ ထမ္း လာခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ ပင္စင္ လစာ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ ဆိုတာကို စိတ္မ၀င္စား လို ့ မသိတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲက ကေလးငယ္ ေတြ အရြယ္မတိုင္ပဲ တရားမ၀င္ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ ကူး အလုပ္လာလုပ္ ေနရတာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ ကမာၻႀကီး ပူေႏြးလာတာ ငါတို ့နဲ ့ဘာဆိုင္လို ့လဲ။ ျမန္မာျပည္ထဲက လူေတြ ဒုကၡ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာလဲ ငါတို ့နဲ ့ဘာဆိုင္လို ့ လဲ။ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ဂ်ီးေတာ္ ႏြားေက်ာင္းတဲ့သူေတြ လို ့တကိုယ္ေကာင္း ဆန္စြာ ေတြးေန ေျပာေနတဲ့ သူေတြကို ဘယ္လိုမ်ား စည္းရံုး လို ့ရႏိုင္ပါလိမ့္… မစၥတာ အယ္ဂိုးေရ အေျဖေလးမ်ားရွိရင္ မ စ ပါဦး၊ (ေမးသာ ေမးရတယ္။ ရွိမယ္လဲ မထင္ပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဒီေလာက္အေျခအေန ေကာင္းေနခဲ့ တာေတာင္ ဘုရွ္ အစ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဖေလာ္ရီဒါ ျပည္နယ္မွာ မႏုိင္လို ့ သမၼတ မျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား)။

မွတ္မွတ္ရရေပါ့ေနာ္..။ တစ္ေန ့မွာ ရွင္ဂြိ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ့ေတာ္ႀကီးကို အလည္ တစ္ေခါက္ ေရာက္တုန္း ညဖက္ လမ္းေဘးဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ ထမင္းစား ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပန္းလာေရာင္းတဲ့ ကေလးမေလးက ၁၀ ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ေလာက္ပါ။ ရွင္ဂြိအသံ စြာက်ယ္က်ယ္ကို ၾကားတဲ့အခုိက္မွာ ေကာင္မေလးက ဗမာမွန္းသိၿပီး လွည့္ထြက္မယ္ အလုပ္....ရွင္ဂြိနဲ ့အတူပါလာတဲ့ မိတ္ေဆြက အဲဒီ ကေလးမ ေလးကို ဗမာမွန္း သိေတာ့ လွမ္းေခၚၿပီး ဗမာလုိေျပာပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ပန္းေရာင္းမကုန္ရင္ ျပန္လို ့မျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ မနက္ ၃ နာရီ ၄ နာရီေလာက္မွ ပန္းေရာင္းလို ့ ၿပီးတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာပါတယ္။ ရွင္ဂြိ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လြန္းလို ့ခ်က္ခ်င္း ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုမိတယ္။ အျခား မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ကိုလဲ မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္ သြားရင္ဖြင့္မိတယ္။ အဲဒီ အရြယ္ခေလးေလး ေတြက ပညာသင္ရမဲ့အခ်ိန္ ပညာ မသင္ ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ရွင္ဂြိတို ့ရဲ ့တိုင္းျပည္ အနာဂါတ္ဟာ ယေန ့ လူငယ္မ်ား အေပၚ မူတည္ေၾကာင္း၊ ရွင္ဂြိတို ့က ဒီကေလးေတြ ကို မေစာင့္ေရွာက္ မပ်ဳိးေထာင္ ႏိုင္ရင္ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္ တိုင္းျပည္ ဘယ္လို ျဖစ္မလဲ၊ အခု ကေလးမေလး ဆို မၾကာခင္ အပ်ဳိအရြယ္ေလး ေရာက္ေတာ့ မယ္ တရား၀င္ ေနထိုင္ခြင့္ကလဲမရွိ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ အစရွိသျဖင့္ ေျပာမိတဲ့အခါ အဲဒီ ရင္ဖြင့္မိတဲ့ ေနာက္မိတ္ေဆြ က ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စားလဲ ရသားနဲ ့ သူ ့ မိဘေတြ လွ်ာရွည္ၿပီး တရားမ၀င္ ေရြ ့ ေျပာင္း အလုပ္ လာလုပ္တာ၊ ရွင္ဂြိနဲ ့ဘာဆိုင္လဲတဲ့။ ကိုယ့္သားသမီးကို ပဲ ေကာင္းေအာင္ ေမြးရမွာတဲ့ ေျပာတဲ့ စကားေၾကာင့္ ရွင္ဂြိ ခါးခါးသီးသီးကို စိတ္ပ်က္သြားရပါတယ္။ ကို္ယ့္အသိုင္းအ၀ုိင္း ကြက္ကြက္ ကေလး အဆင္ေျပ ေနရံုနဲ ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက လူေတြ ပညာတတ္ေရာ ပညာ မတတ္တဲ့သူေတြ ပါ အဆင္ေျပေနၿပီလို ့ထင္ေနပါ သလားရွင္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္အဆင္ေျပေနရံုနဲ ့ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ အဆင္မေျပ ရင္ေကာ ျဖစ္ႏိုင္ ပါ့မလား။ အိမ္ေရွ ့ပူ အိမ္ေနာက္ မခ်မ္းသာတဲ့။ ရွင္ဂြိတင္မက ပါဘူး ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ေနတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားက အိမ္ျပန္ခ်င္ တဲ့သူ ခ်ည္းပါပဲ။ မတတ္သာလြန္းလို ့ သာ ၀မ္းေရးအတြက္ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရနဲ ့ေ၀းတဲ့ အရပ္မွာ စြန္ ့စြန္ ့စားစား လုပ္ေရာက္ အသက္ေမြးေနရတာပါ၊ ေပ်ာ္လြန္းလွလို ့ေတာ့မထင္ပါနဲ ့။ ဘန္ေကာက္ေရႊၿမိဳ ့ေတာ္ႀကီးမွာ computer programmer တစ္ေယာက္ရဲ ့ တစ္လ ၀င္ေငြဟာ ဘတ္ ၄ ေသာင္းခြဲ အထက္မွာ ရွိသလို စကၤာပူမွာ စကၤာပူ ေဒၚလာ ၃၂၀၀ အထက္မွာ ရွိပါတယ္။ အရင္းအႏွီး မတတ္ႏိုင္တဲ့ ျမန္မာျပည္က ကြန္ျပဴတာ programmer တစ္ေယာက္ဟာ မဲေဆာက္ၿမိဳ ့မွာ တရားမ၀င္ လာေရာက္ ၿပီး တရားမ၀င္ အလုပ္သမားအေနနဲ ့ အလုပ္ လာရွာတာကို ႀကံဳဖူးပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ပညာတတ္ေတြ အတြက္ ေတာင္ အဲဒီေလာက္ အလုပ္ရွားပါးရင္ ပညာမတတ္ တဲ့ေတြ အတြက္ ေရာ အလုပ္ က ထင္သေလာက္ ေပါပါ့မလား၊ ရွင္ဂြိလဲ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ပဲ အဲဒီ မိတ္ေဆြနဲ ့ စကားေျပာတာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေျပာရတာလဲ ေမာလိုက္တာ (ဟုတ္ေပါင္ ေရးရတာ လက္ေညာင္းလိုက္တာ..) ရုပ္ရွင္ကို အေၾကာင္းကို ေနာက္ေန ့ ေတြမွ ပဲဆက္ေတာ့မယ္။ မစၥတာ အယ္လ္ဂိုးေရ… တာ့တာေနာ္။


No comments: